Strandingen en bergingen, foto's en knipsels.

van: www.kustvaartforum.com
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

Strandingen en bergingen, foto's en knipsels.

Bericht door eefh »

Hallo,
Na het beindigen van onze duikloopbaan bij toen W.A.v/d Tak,s bergings bedrijf en later Smit-Tak ,zijn wij ,Piet Pardoen en Eef Hendriks ,onafhankelijk van elkaar wat duik en bergings verhalen op papier gaan zetten,Piet heeft het merendeel er van opgeschreven,en heeft zijn toestemming er aan gegeven om het op dit Forum te zetten,laat mij even weten of jullie het wat vinden,en als jullie sommige uitdrukkingen niet begrijpen laat mij dat even weten dat kan ik er wat uitleg bij geven ik kan me voor stellen dat er dingen te voorschijn komen waar van je denkt wat is dat nou weer,en wat bedoelen ze daar mee,maar om dat ik denk dat er op dit forum wel veel zeelui zitten die ook wel wat hebben meegemaakt zal het best wel goed komen,dus laat ons even weten of je er wat aan vindt,

hier de intro en een verhaaltje

Dit is een waar verhaal over bergers en duikers, wat zij allemaal hebben meegemaakt tijdens hun werkzaamheden, boven en onderwater. Iedereen had in dit vak zijn eigen specialiteit, matroos, kok, machinist, duiker, kapitein enz.
Ze werkten allemaal mee om de berging van schepen en andere onderwater objecten zo goed mogelijk te laten verlopen. Het een kon niet zonder het ander. We hebben gelachen en gehuild, soms onder zeer zware omstandigheden in de poolcirkel, soms onder de heerlijke zon van de Caraïben.
Ik ben nog steeds trots dat ik met dat ongeregelde zootje heb mogen werken.
Ik draag deze verhalen op aan degene die tijdens de uitvoering van hun werk zijn omgekomen. De vrouwen in de eerste plaats, die zaten altijd te wachten of manlief weer heel thuis zou komen.
Ze zeggen dat je gek moet zijn om dit beroep te kiezen.
Misschien hebben ze gelijk, maar ik had het voor geen goud willen missen.
Dit boek is niet geschreven voor tere zieltjes.


De Dolfijn
Een jongste duiker moest altijd koken op de kleine vaartuigen als we op karwei waren, want daar zat geen vaste kok op, het was een wet van Meden en Perzen. Dat was iedere keer weer een bedoeling, diegene die werd aangewezen liep meestal te mirepieren ik heb vorige week ook al gekookt, nou ja, je ken dat wel.Maar ja, we moesten wel eten.
Zo ook op de Dolfijn, we zaten met een man of zes aan de limonade, Jan de schipper riep dan op een gegeven moment, ''we gaan eten.'' Dan dronk je nog vlug je glaasje leeg en kwam de prak op tafel.
Meestal had de kok, het lekkerste wat de schipper lustte klaargemaakt, om zijn beoordelingstaat een beetje op te vijzelen. De schipper werd verwend met andijvie en een knoert van een balgehakt, dat was zijn lievelingsmaal had hij gehoord. Na het seintje, ''we gaan eten,'' kwam de kok aangerend met een pan andijvie. Maar hij blijft met de mouw van zijn overal aan de deurknop hangen. Met als gevolg dat de pan alleen doorging en op zijn kop op de kokosmat terecht kwam. Zo niet te weinig, daar ging de schipper over de rooie, zijn lievelingsmaal naar de Filistijnen.
De kok probeerde nog het meeste te redden door met een lepel de overleden andijvie van de kokosmat af te schrapen.
''Rot op,'' zei Jan, ''dat mot ik niet meer met al die haren erin.''
''Niks in de weg, ik trek wel effe een blik bonen open.''
Wij namen nog maar een versnapering, want dit kon wel even duren. Daar kwam na enige tijd de pan met bonen, dat ging perfecto.
''Kijk eens Jan, wat een heerlijke bonen.'' Maar voor de schipper was alles toch alles al verziekt, hij zei alleen, ''kom op met die ballen.'' Ferry rent de kombuis in en met de zelfde gang komt hij het verblijf weer in stuifen, met de juspan vol met ballen. En voor de tweede keer bleef hij met zijn mouw in de deurknop hangen.
De juspan met ballen vloog door het hok heen en landde weer onderste boven op de kokosmat. Toen kreeg de schipper een waas voor zijn ogen.
''Ga uit mijn ogen, riep hij, '' ik wil je nooit meer zien aan boord.''
Wij lagen te jongen onder de tafel.
De ballen werden gevangen en in de kombuis afgespoeld onder de kraan, maar er was weinig animo voor.
Jan werd steeds linker en trok in één keer de kokosmat uit het verblijf en flikkerde hem zo overboord, met de mededeling, “die krijg ik toch nooit meer schoon.”
Op de staat van dienst van Ferry kwamen alleen maar drieën voor, maar dat is later wel weer goed gekomen.
Er was nog eens een leerling duiker, die had vierkante ballen gemaakt, op een ander vaartuig, die kreeg nog net niet de zak.

Dit is geschreven door een duiker, in de taal van een duiker.
Na zo'n lange preek tegen je mensen, werd er meestal geroepen. ''Hulde voor de man die lulde.'' Laten we het daar maar bij laten.
Het wordt misschien gelezen met een glimlach, of soms met gefronste wenkbrauwen, maar…. het is allemaal waar gebeurd.

''Mannen,'' zei Napoleon,
''Zijn zeldzaam.''

volgende keer over Piet hoe het begon.
luctor et abortus(ik worstel en drijf af)
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

oude duik en bergingsverhalen

Bericht door eefh »

hallo.hier een stukje van hoe het begon.



Na mijn schooltijd ben ik eerst een paar maanden als service monteur bij Hus gaan werken, de broodbakker van Den Haag. Om wat praktijk ervaring op te doen.
Na die technische kennis ben ik begonnen als Kikvorsman bij Smitje, Waalhaven. En was zo groos als een hond met zeven staarten.
Duiken kon ik wel, daar hebben ze je niet voor nodig. Werken moest je, onder water. Ik kwam er al gauw achter dat ik nog steeds het nodige moest leren.
De dikketeur van dat bedrijf had een broer die hem soms hielp als het druk was. Dat was nou niet echt een slimme, maar hij deed zich wel zo voor of hij alles wist. Hij zei nooit veel, misschien wel door die sigaar waar hij dag en nacht aan stond te lurken.
''Pardoen, we gaan ergens heen.'' Hij stond dan zo geheimzinnig te kijken of we de Bank van Engeland gingen kraken.
Duikspullen in de auto en rijden maar.
''Waar moeten we zijn.''
''Dat zie je vanzelf.''
We komen ergens op de Steenplaat aan, een anker plaats in de Rotterdamse haven, waar liggen alle soorten schepen in rijen naast elkaar op vracht te wachten.
We arriveren op de boot waar van hij zei, ''hier moeten we zijn, kleed je eigen maar aan in je duikpak en haal effe die draad uit de schroef.''
Ik was toen eigenlijk net zo bijdehand als hij anders had ik wel wat gezegd.
Ik naar beneden langs het roer en zoeken, zoeken om die schroef te vinden. En dat duurde en duurde, geen schroef te vinden. Na een kwartiertje geeft die broer een seintje aan mij, door met een hamer vier keer knoerthard op het dek te slaan. Dat was een teken dat hij wilde praten, dat hoorde je dan echt wel, met andere woorden, ik moest even naar boven komen.
''Heb je nou die schroef al gevonden,'' vraagt hij.
''Nee, nog niet, ik zoek me eigen de pletter maar ik kan niks vinden.''
''Ik kan niks vinden,'' roept hij theatraal met zijn handen boven zijn hoofd. Ik ging weer verder zoeken. Op een gegeven moment ben ik weer aan dek geklommen.
''Wat ben je nou eigenlijk aan het doen.''
''Ja die schroef zoeken.''
''Die ligt hier niet aan dek je moet beneden kijken.''
''Nou je doet je best maar met je zije sokken, maar ik kan hem niet vinden.''
Op eens komt er een man aan lopen van een paar schepen verderop, en vraagt, ''wat zijn jullie aan het doen.''
''Oh,'' zei die lul, ''we moeten effe een draad uit de schroef halen van deze boot maar mijnheer kan hem niet vinden.''
''Nou dat klopt, je moet bij mij zijn, dit is een sleepschip daar zal je nooit een schroef vinden, die worden altijd gesleept door een sleepboot, vandaar de naam sleepschip.''
Zo he, daar stonden de specialisten effe voor aap.
Ik had het altijd zo koud onderwater, ik had ook geen gram vet op mijn lijf ik was zo dun dat ik achter een vlaggenmast kon schuilen voor de wind. Paulus, mijn toeverlaat zei, ''ik zal zorgen dat er wat vet op komt, ik koop iedere dag een kwart liter slagroom dat gooi ik door je pap dan zal je zien dat het helpt.'' Daar zijn we maar mee gestopt want ik werd er nog dunner van.
Toen ik daar uit geleerd was, en dat was niet zo lang ben ik verder gaan kijken.
Ik ging werken bij de Graaf en Mulder, een klein bergingsbedrijf in Rotterdam.
Ik werd gestationeerd in Duitsland, Rijn Bergung hete het bedrijf, dat was een afdeling van de Graaf en Mulder.
Als het druk was moest ik in Rotterdam komen werken. Wat een stelletje trievel zat daar zeg. Nou was ik zelf ook niet de liefste.
We moesten een scheepshelling repareren. We hadden een bok en een sleepboot bij ons. Komt er een man aan lopen, die vraagt, ''kunnen jullie tijdens het schaften even voor mij een verfbakje boven water halen met die hijskraan van jullie.''
''Dan moet je bij onze baas zijn,'' zei de schipper.
''Ja , nee joh, zo effe tussen door tijdens het schaften, dan zitten jullie ook goed wat de centen aangaat.
Nou daar hadden wij wel oren naar, even vlug wat verdienen zonder dat de baas het wist.
Ik ga duiken en kom bij die verfbak terecht, die noemen ze zo, omdat ze vanaf zo'n ponton schepen verven aan de buiten kant. Het was niet zo'n lullig ding, aardig aan de maat.
''Noem je dat een bakje, noem het maar gerust een bak.''
''Ach joh, die kan dat hijskraantje van jullie gemakkelijk hebben.''
''Ja, dat wel, maar er moeten wel eerst hijsdraden onder door en dat duurt misschien wel effe.''
''Dat flikken jullie wel.''
We zouden eerst een draad onder dat bakje door trekken met het sleepbootje. Maar dat lukte niet erg en Piet de uitvoerder zei, ''ik zal hem effe een ram geven, dan scheur ik hem wel op zijn plek. Hij neemt een aanloop met die sleepboot en daar breekt die draad, maar hij was niet snel genoeg om die boot te stoppen en hij schiet zo shocking klem onder het steiger. De hele stuurhut aan puin, die was er finaal van af. Later hebben we die draad waar hij aan trok ook maar bij de vuile was gegooid. Daar was ook niks meer van heel. Nou dat is me wat geworden toen de dikketeur er achter kwam, pppfffttt…
Als we allemaal wat mee zouden betalen aan de schade van de sleepboot dan kregen we net niet de zak.
Als we soms een nieuwe staaldraad aanvroegen, ''zei de hoofduitvoerder, ''jullie zijn toch bezig met een schip aan het lichten.''
''Ja, dat weet je zelf ook wel.''
''Liggen er dan geen staaldraden in dat schip.''
''Ja het steekt er de moord van hier.''
''Dan haal je die ouwe draad van de winch af en je gooit hem in dat schip dan pak je een nieuwe uit dat schip en draai hem op de winch eenvoudig genoeg.''
En als je klaar bent met dat schip laat je hem gewoon op de winch zitten.''
Ik zei, ''dat is stelen.''
''Nee dat heb je mis, alles wat je op een schip vindt mag je gebruiken, maar alleen om het werk te bevorderen, dat staat in alle wettelijke bergings voorschriften.''
''En als wij jatten krijgen we de zak.''
''Je moet nog een heleboel leren Piet,'' zei hij dan.
Ze noemde bergers ook niet voor niks, de Aasgieren van de rivieren.
luctor et abortus(ik worstel en drijf af)
Jan van der Doe
Berichten: 8531
Lid geworden op: 30 dec 2004 16:02
Locatie: Fergus, ON
Contacteer:

Bericht door Jan van der Doe »

Kom maar op tafel met die verhalen uit "die goeie uwe tijd", Eef.
Kunnen we nog eens lachen en herinneringen ophalen.
Alleen werden wij er bij geroepen als het meeste werk verricht was.
Vriendelijke groet
Jan.


Varen is noodzakelijk
Leven niet
Huib

Bericht door Huib »

Mooie verhalen Eef. Laat het volgende verhaal maar komen.

Gr, Huib
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

oude duik en bergings verhalen

Bericht door eefh »

Hallo.
Een stukje duikhistorie,


Duiken bij een brug op de Oude Maas.
De Montgommery was een bergingspompboot, met een hele dikke slang kon je heel veel water opzuigen met zand, modder en kleine stenen. Ik was al een paar dagen bij die brug aan het duiken. De rivier zou dieper gemaakt worden door een zuiger, maar het fundament waar die brug op stond was in de tijd van Napoleon neergezet op houten palen. Als ze het uit zouden diepen zouden die palen bloot komen dat was niet goed.
Ze hadden bedacht dat er een betonnen voet omheen moest komen om ze te beschermen. Rondom die oude pijler hadden ze een damwand neergezet de boven kant van die damwand stond ongeveer drie meter van de bodem af. Wij zouden het met een duiker iets dieper zuigen dan dat de rivier diepte zou worden. In die kuip zouden wij dan op maat gemaakte betonijzeren kooien neer zetten en de hele handel vol spuiten met beton.
Op zekere dag (het lijkt wel een sprookje) was ik weer aan het duiken. Ik dook altijd in de ochtend en een andere duiker in de middag, maar die ander heb ik nooit gezien dus dook ik de hele dag. Je had geen last van de stroom want je werd beschermd door die damwand, alleen als je erin ging en als je er weer uit kwam moest je effe uitkijken. Je klom dan binnen in die kuip naar boven en haalde ze je weer aan boord. Ik was met de hand stenen aan het weg halen die te groot voor die slang waren om op te zuigen. Ik had een grote ijzeren mand bij me waar ik de stenen in deed. Die hezen ze dan op als hij vol was en kreeg ik hem weer leeg terug.Ik was op mijn gemak aan het werk, tra la die, tra la da, ik was aan het neuriën, het ging allemaal lekker, maar ineens werd er keihard aan mijn luchtslang en de signaal lijn getrokken. Ik roep naar boven door de telefoon, ''wat gebeurt er, je moet niet zo hard aan mijn spullen trekken want die komen veel te strak te staan, vieren die handel.''Geen antwoordt, en ineens werd ik met een rotgang voort getrokken. Ik kwam aan het eind van die kuip tegen de damwand terecht die drie meter hoog was. Hoe weet ik niet meer, maar daar werd ik overheen getrokken en liep daarna met een rot gang over de rivier bodem achter mijn luchtslang aan en ik maar roepen, ''he hallo hoort iemand mij nog.'' Geen demp. Ik dacht, ik zal maar zien boven te komen ik liet mijn pak vol met lucht lopen en ging met een rot gang naar boven. Door mijn glaasje van de duikhelm, toen ik daar dreef, zag ik alleen dat ik ongeveer vijftig meter achter die boot hing en dat hij zachtjes naar de kant voer. Ik dacht zolang ik maar lucht krijg is er niks loos. Toen die boot tegen de kant kwam hoorde ik eindelijk iemand aan de telefoon. ''God zij dank dat je er nog aan zit, alle trossen zijn gebroken er kwam een binnenschip te hard voorbij varen. We werden door de stroom gepakt, en ik had geen tijd meer om je door te telefoon te bereiken. Ik moest zorgen dat we uit de vaart kwamen want anders waren we nog aangevaren ook.'' Intussen haalde hij mij naar het schip toe en ik klom weer via de ladder aan boord. Daar had ik toch even mazel gehad. Voor het zelfde geld had ik niet over die damwand heen kunnen komen. Dan had ik daar gestaan met een afgebroken luchtslang en signaal lijn, zie er dan maar uit te komen. Zonder lucht hou je het niet lang vol, dan had ik het kunnen schudden.
Wij waren natuurlijk maar met zijn tweeën, en die schipper moest toen kiezen. Ben je met drie man dan gaat het wat soepeler. Voortaan moest het werk met drie man gedaan worden en de boot met extra touwen worden vastgemaakt.
Bij dat bedrijf heb ik een poosje gewerkt en ben toen maar weer eens verdergaan zoeken.
Zo zijn er talloze gevallen waar ik maar net op tijd boven kon komen. In Italië zat ik binnen in een schip en was ineens de weg kwijt. Met de laatste lucht in mijn duikfles heb ik gelukkig de uitgang weer gevonden. Maar zo erg was het ook weer niet, want terwijl je daar zit denk je, nou dat was het dan, einde oefening.
En voor de rest denk je eigenlijk niet veel.
luctor et abortus(ik worstel en drijf af)
Huug
Berichten: 849
Lid geworden op: 30 dec 2004 11:15
Locatie: Arkel
Contacteer:

Bericht door Huug »

Dat leest zo lekker weg. Eens een andere materie!! Laat maar komen Eef.! :wink:
Huug

Afbeelding

De wereld is rond en dat istie al lang!

https://www.shipspotters.nl
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

oude duik en bergingsverhalen

Bericht door eefh »

Hallo,
Voordat we verder gaan met de verhalen ,even een foto,tje van een duiker in het zgn "standaardpak" of te wel de koperen helm heel dat zwikkie woog om en nabij 85 kg was zelfs onderwater zwaar,maar met veel ervaring kun je er mee aardig uit de voeten,hier op deze foto,van een duikonderzoek bij Tak,s berging,zie je dat de signaalhouder een klap op de helm geeft ten teken dat de duiker kan afdalen en alles in orde is.


Afbeelding
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

oude duik en bergingsverhalen

Bericht door eefh »

Hier een stukje van het werken bij een o.w sloopbedrijf, dat het niet allemaal van het leiedakje gaat mag wel even worden gezegd.


Werken bij een sloopbedrijf.
Ik had gesolliciteerd en kwam terecht bij een sloper, die ruimde alles op met explosieve, maar ook wel veel met de hand. Bij dat bedrijf heb ik geleerd, wat je allemaal met dat spul kan doen. Dat is heel veel. In die branche had je echte kunstenaars. Veel hangt er natuurlijk vanaf wat voor mensen je in dienst hebt. In het begin heb je er eigenlijk geen idee van hoe gevaarlijk het allemaal is, als je maar wat aanrommelt.
De directeur van het sloopbedrijf had een hijsbok gekocht. Binnen in die bok zaten achterin ballasttanks, waar normaal water ingaat. Dat is ervoor, dat als je iets zwaars optilt het als tegengewicht werkt, zodat de hijsponton niet helemaal voorover gaat liggen. Aan de bovenkant waren ze open. Daar hadden ze als ballast beton in gepleurd. Dat moest eruit.Want als je niets ophees en dat gebeurde vaker dan wel, lag die bok altijd een rot eind achterover. Hij lag dan zogezegd als een lamme eend in het water. Toen ze eenmaal leeg waren ging het beter als je dan iets ging hijsen zette je er steeds als de hijsponton weer voorover ging hangen er een plons waterbij zodat die bok een beetje horizontaal bleef liggen.
Die ruimte boven die tanks was zo klein dat je daar niet eens rechtop kon staan. Anders hadden we dat met de hand en met grote luchthamers weg moeten halen.
Lou, de baas zei, ''Piet je gaat een paar gaatjes boren in dat beton, je neemt een kort boortje, jij past daar mooi tussen met dat graten pakhuis van jou. Als het gaatje gemaakt is vullen we het op met een héél, héél klein propje springstof, zodat het beton een beetje kraakt, dan halen we dat met de hand er uit en gaan steeds zo verder tot hij leeg is.''
Hij heette Lou de laaielichter, vanwege het feit dat hij bij v.d. Akker een ander bergingsbedrijf, procuratiehouder was geweest en daarna voor z'n eigen was begonnen. Met mee name van de kas hoorde ik.
Nadat ik klaar was met het gaatje boren schuif ik een propje springstof in dat gat. Even later komt Lou kijken.
''Hoeveel heb je erin gedaan Piet.''
''Nou een puntje zoals je gezegd had.
''Eerlijk!''
''Je kent me toch Lou.''
''Ja juist daarom, haal het er maar weer uit want ik wil het zien.'' Ik trek aan dat snoer maar het zat zo vast dat het niet lukte.
''Nou ja laat het dan maar zitten.'' Dat slagsnoer moet je ook zo kort mogelijk houden want dat geeft in wezen de meeste dreun.''
Hij was ijverig in zijn zak aan het zoeken naar een speciaal mes, wat je altijd moest gebruiken om slagsnoer door te snijden.
''Kom hier, dat doent ik wel even,'' en hak met een pionier schep (dat is een scherp klein schepje waar de soldaten een schuttersput mee maken) dat snoer door.
Ik hoor hik, hik, en hij trekt mij uit dat hok van dat jammer naar boven aan dek.
''Als je dat verdomme nog een keer zo doet dat snoer afhakken vuile etter ik heb het bijna aan mijn hart. Dat schot kan daardoor zo afgaan klootviool.''
''Dat hadden we dan toch niet meer gemerkt Lou.''
Nadat hij was uitgeraasd verbond ik de springstof verder met het afvuurapparaat en ging op een aardige afstand van het ponton staan om het schot af te vuren.
''Waarom ga jij zo'n eind weg staan.''
''Macht der gewoonte.'' En drukte gelijk op het knopje van het ontstekingsapparaat. Ik moest voor straf vier snipperdagen opnemen. Hij was nog net niet lek maar dat scheelde weinig. Niet veel later hoorde ik dat ze het beton zo konden weg scheppen. De reden waarom hij zo benauwd was, kwam omdat hij al eerder een ongeval had meegemaakt.
Hij was ergens bezig met een klus, toen hij daarmee klaar was stopte hij de twee overgebleven ontstekers in zijn zak. Die dingen gaan al af met een héél klein beetje stroom. Daarna stopte die hommel zonder erbij na te denken een batterij bij, het resultaat was een zilveren heup.



wordt vervolgd
luctor et abortus(ik worstel en drijf af)
eefh
Berichten: 353
Lid geworden op: 31 dec 2004 09:57
Locatie: maassluis

oude duik en bergings verh

Bericht door eefh »

Nog even een aflevering van het sloopbedrijf



Er was eens, kon ik bijna zeggen.
''Jongens,'' zei Lou, ''morgen heb ik een klusje voor jullie''.
''Ja hallo hé, het is morgen zaterdag dan zijn we vrij hoor.''
''Nou niet lullen, dat duurt maar even. Hier in de buurt is een melkfabriekje en die man wil een nieuwe betonnen vloer hebben. Maar, eerst wil hij die ouwe vloer even weg hebben. Hij heeft het zelf al geprobeerd met een drilboor maar dat schiet niet op. Hij heeft aan mij gevraagd of er een andere manier was. Ik heb tegen hem gezegd, dat wij dat vloertje effe een beetje zouden kraken voor hem, met een héél klein beetje springstof op verschillende plaatsen.''
''Hallo,'' zei die man, ''ben je wel goed bij je hoofd, ik wil mijn fabriek niet kwijt.''
Lou vertelde hem, dat het helemaal geen probleem was, alles bleef heel, dat zat wel snor, wij hadden dit al veel vaker gedaan.
De ouwe vloer was al overal gebarsten, dus dat was even tikken voor ons.
Wij met z'n drieën daar heen plus Lou en een luchtcompressor met de rest van de materialen. We gingen lekker vroeg, dan hadden we nog wat aan onze zaterdag. We boorden om de halve meter een gaatje in die vloer, we mochten van Lou zoveel springstof per gaatje gebruiken als de dikte van een bijna opgezogen pepermuntje.
''Dat is meer dan genoeg, dan is die vloer een beetje gekraakt en klaar is Kees.''
Maar ja, we hadden haast het afsnijden van dat spul ging ook niet zo vis het pepermuntje was nog net geen halve rol. Tegen die tijd dat wij klaar waren kwam Lou even kijken en zag ons bezig.
''Jullie houden je wel aan de afspraak he, want als jullie er te veel in hebben gedaan, ''Piet,'' dan maak ik gehakt van jullie.''
''Dat weet je toch Lou, wij gehoorzamen altijd.''
Alle springstof met elkaar verbonden, rubberen matten over de vloer gelegd zodat er geen beton in de rondte kon vliegen.
Die Baas van die tent riep nog, ''dat gaat toch wel goed en alles blijft toch wel heel.''
''Geen paniek,'' zeiden wij, ''nog effe, dan zijn we weg en ben jij tevreden.''
Driemaal werd erop de toeter geblazen en Lou drukte de explosieve af.
Ik stond gelukkig een eind bij Lou vandaan anders had hij mij in zijn enthousiasme gelijk dood gemaakt. Here, Here, wat
een dreun. Het dak bestond uit glazen ramen met gevlochten ijzer erin, die waren weg. Er stonden in die hal allemaal ijzeren kasten, daarvan stonden alle deuren naar binnen gebogen door de druk van de explosie. Een ding was perfect gelukt, hij kon zijn betonnen vloertje zo opscheppen.
De eigenaar van het fabriekje gilde, ''maak dat jullie weg komen anders sta ik niet in voor de gevolgen. En als ik jullie ooit nog eens hierin de buurt zie, maak ik jullie als nog van kant.'' Wat was die man link zeg, niet zo vreemd natuurlijk.
We hebben alle spullen weer opgeladen, behalve de rubbermatten want die waren nergens meer te vinden.
Ik mocht voortaan alleen nog maar gaten boren, om de springstof in te doen, als hij me nog een keer, alleen maar naar de springstof zag kijken, kon ik het schudden. Alsof ik alleen was geweest.
De verzekering zal alles wel hebben vergoed. De bofkont had gelijk alles nieuw.
Ik was bij het bedrijf, schipper, duiker, kok en springstof expert. Dat laatste was ik dus niet meer.
Ik werd verbannen naar Meppel, een of ander bedrijf was een nieuwe brug aan het bouwen. Daar moest door ons bedrijf een peiler worden opgeruimd, die stond in de weg voor de nieuwe brug. Ik ging met nog twee mensen uit het bedrijf daarheen. We gingen daar ergens in de kost.
Soms moest ik daar helemaal alleen de zaak draaiende zien te houden. Dan had Lou weer iets anders aangenomen wat haast had. En haalde hij gewoon twee man weg.
''Ja hoor eens even Lou, dat gaat niet,'' zei ik ''ze komen steeds vragen hoe ver we zijn.''
''Dan lul je er maar een punt aan,'' was het antwoord.
luctor et abortus(ik worstel en drijf af)
Jan van der Doe
Berichten: 8531
Lid geworden op: 30 dec 2004 16:02
Locatie: Fergus, ON
Contacteer:

Bericht door Jan van der Doe »

Hier een van de bergingsschepen die in de duik-en bergingsverhalen van Eef en Piet genoemd worden.
Vaart nu onder Spaanse vlag maar wel met de zelfde naam, "BUFFEL"

Afbeelding

Foto: Tom Juijn via News Clippings.

Eef / Jan ik heb de foto iets verkleind dan leest het makkelijker :wink:
Vriendelijke groet
Jan.


Varen is noodzakelijk
Leven niet
Plaats reactie