De Olau Line... Ole Lauritzen. Toen, en dus aanvankelijk Olau Line Akts (Denmark), gemanaged door Line Agent en geregistreerd te Sheerness als Olau Line (UK - July 1975), in 1978 overgegaan naar Trampschifffahrt Gesellschaft Hamburg, en toen Kanalfahrdienst Olau Line, Hamburg.
En ondanks het feit dat ál deze rederijen en agents het beste voor hadden met Olau, was het toch de E.E.G. (nu de E.U.) die, als gevolg van een bepaling in het Verdrag van Maastricht, meer bepaald het 'Social Chapter', ook wel het 'Social Charter' genaamd, de veerdienst Vlissingen-Sheerness de nek om zou draaien...
Iedereen in het Verenigd-Koninkrijk weet dat eerst Margaret Thatcher, en later John Major, alleen stonden in 'Europa' met hun strijd tegen het Recht van de Socialisten om deel uit te maken van de bedrijfsvoering van een onderneming. Er zijn niet veel problemen met het concept, maar deze gang van zaken, in dit geval met Olau, installeerde een kankergezwel dat zonder enige schroom de winst op at. Deze kanker bleek ongeneeslijk te zijn, en het einde was nabij, simpelweg een kwestie van tijd.
Het 'Social Chapter' van het Verdrag van Maastricht ('The Maastricht Treaty') houdt zich bezig met een aantal vragen omtrent de rechten van werknemers, waaronder een minimum loon en een werkweek, samen met het recht om een 'Betriebsrat', in het geval van Olau een 'Seebetriebsrat', te hebben, oftewel een vakbond.
In Duitsland, en Olau was een Duits bedrijf, schrijft de wet voor dat ieder bedrijf met meer dan vijf werknemers een, als de werknemers dat wensen, 'Betriebsrat' moet oprichten, oftewel een 'worker's participation council'. Deze leden worden door het overige personeel gekozen, volledig anoniem, en moeten ten alle tijde worden geconsulteerd bij alles omtrent de omstandigheden van een personeelslid en zijn plichten, zoals je zou verwachten, maar ook bij zaken als: belangrijke investeringsplannen, training, vacatures, vakanties, in feite bijna alle aspecten die normaliter alleen bij de directeur, of in sommige gevallen de kapitein, thuishoren... en ik heb kapiteins gekend die zo korte metten zouden maken met die hele EU...
In theorie kan de 'Betriebsrat' niets blokkeren, ze hoeven slechts geraadpleegd te worden, maar in de realiteit was het heel anders. Bij Olau, kon men bij wijze van spreken, niet eens meer een wc-rol meer wisselen zonder toestemming van de 'Betriebsrat'.
Olau was nu dus een Duits bedrijf, derhalve moest het hoofdkantoor in Hamburg een volledig ingericht kantoor ter beschikking hebben voor de drie voltijds gekozen vertegenwoordigers van de 'Betriebsrat' PLUS administratieve én secretariële ondersteuning (alhoewel enkele leuke secretaresses in Hamburg vast wel te vinden zijn, en dus misschien nog maar het minste probleem), vrij gebruik van alle faciliteiten (waaronder restaurant) en reiskosten. In feite kwam het er op neer dat de EEG dwong om al deze mensen bij Olau toe te laten, van gebouwen, schepen tot loonstrook om het bedrijf leeg te zuigen, niets minder.
De 'Seebetriebsrat' zat echter niet stil, en begon een kruistocht om op welke manier dan ook de werknemers ervan te overtuigen dat het perfect mogelijk zou zijn om voor hetzelfde geld veel minder uren te werken, en het aantal bemanningsleden behoorlijk te doen toenemen. Om dat doel te bereiken werkte de leden van de 'Seebetriebsrat' vol overgave, daarbij alle andere kostenbesparingen binnen Olau tenietdoend, en in de verkeerde veronderstelling dat de aandeelhouders van Olau een soort filantropen waren.
Straks deel 2.
Met dank aan John Hendy van Ferry Publications, Douglas, Isle of Man, voor toestemming tot het gebruiken van enkele gegevens.
vriendelijke groet,
Robert.