Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

[gerard tenerife]

Subject: Manure!


Manure: In the 16th and 17th centuries, everything had to be transported by ship and it was also before commercial fertilizer's invention, so large shipments of manure were common.

It was shipped dry, because in dry form it weighed a lot less than when wet, but once water (at sea) hit it, it not only became heavier, but the process of fermentation began again, of which a by product is methane gas. As the stuff was stored below decks in bundles you can see what could (and did) happen.

Methane began to build up below decks and the first time someone came below at night with a lantern, BOOOOM!


Several ships were destroyed in this manner before it was determined just what was happening.

After that, the bundles of manure were always stamped with the term "Ship High In Transit" on them, which meant for the sailors to stow it high enough off the lower decks so that any water that came into the hold would not touch this volatile cargo and start the production of methane.


Thus evolved the term " S.H.I.T " , (Ship High In Transport) which has come down through the centuries and is in use to this very day.

You probably did not know the true history of this word.

Neither did I.

I had always thought it was a golf term ! !

[gerard tenerife]

Engelse kust, lisabon-aberdeen, humber estuary.

Fluit, verdomme wie fluit er nauw, shit dat moet de stuurman zijn en ik lag net zo lekker te pitten.... ja stuur wat is het?
Een groot schip kap en hij will niet uit de weg........
Geen tijd voor broek, schoenen, trui, dan maar in onderbroek naar boven rennen, waar is ze stuur,.... daar zo een 45 graden over backboord.... ik moest van links naar rechts kijken om de boordlichten te zien, kon niet eens toplichten zien, die zit verdomt dicht bij......Ik denk dat ik toen al een vuile onderbroek had, maar daar had ik nu geen tijd voor.
Deklichten aan, hoorn blazen, gelukkig had ik nog net uit mijn oog hoek een boei gezien en we moesten nog maar net in het diepe vaarwater zitten, roer hard over, bemanning wakker ( ik weet niet meer in welke volgorde)
Het grote schip, tanker, bulk carrier denk , kon het in het donker niet zien, zou in iedergeval het diep vaarwater moeten volgen , dus maar zien dat we aan de andere kant van de boei kwamen, met een paar minuten was dat ook zo, maar voor mijn gevoel duurde het uren.
Ik denk niet dat ik die nacht nog veel geslapen heb, maar 35 jaar later ben ik er nog steeds en kan ik het na vertellen...

[gerard tenerife]

Een romantisch gedicht uit australie ( wie zei er dat australiers niet romantisch zijn).
niets met scheepvaart te maken, hoe dan ook ik vond het zo ontroerend dat ik het jullie niet onthouden kon.

Of course I love you darling
You’re a truly top notch bird
And when I say you’re gorgeous
I mean every single word

So ya bum is on the big side
I don’t mind a bit of flab
It means that when I’m ready
There’s something there to grab

So your belly isn’t flat no more
I tell ya, I don’t care
So long as when I cuddle ya
I can get my arms round there

No Sheila who is your age
Has nice round perky breast
They just gave in to gravity
But I know ya did ya best

I’m tellin ya the truth now
I never tell you lies
I think its very sexy
That you’ve got dimples on ya thighs

I swear on me nanna’s grave now
The moment that we met
I thought you was as good as
I was ever gonna get

No matter wot you look like
I’ll always love ya dear
Now shut up while the footy’s on
And fetch another beer!

[Harrie]

[gerard tenerife]

Het varen met verschillende nationaliteiten bemanning gaf zeker zijn problemen maar was zeker nooit vervelend. Hier wat herineringen uit die goede oude tijd.

Klopje op mijn deur, kom binnen.
Wat kan ik voor je doen Afzal (Pakistaanse matroos)
Kapitein de stuurman (Ier) noemt mijn moeder een hoer!!
Kom nou Afzal dat kan ik haast niet geloven, maar wat zei hij dan precies?
Wel hij noemde mij een bastard.


Zwavel geladen in Bayonne, zeeklaar gemaakt, dek gewassen , loods van boord, mooi weer lekker zeetje, prachtig weer om maar eens lekker binnen schoon maken, de zwavel zit overal.
Weer het bekende klopje op mijn deur, kom binnen.
Hallo Suresh, ( nieuwe matroos uit india, net aan boord gekomen in bayonne) wat is er gebeurd, je ziet er erg ontsteld uit.
Kapitein, de stuurman (weer die verdomde Ier) zegt dat ik de vloeren moet schrobben en dweilen!
En zeg ik, wat mankeert daar aan?
Kapitein, in mijn “ kast” kan ik geen vloeren dweilen, dat is beneden onze stand.
Hier zweeg de spreker stil, hij snikt,hij kan niet meer............


China clay laden in Fowey voor Italie, nieuwe bemanning aangemonsterd, verder alles rustig , zonnetje in de lucht.
Dat klopje op mijn deur begint me de keel uit te hangen, maar hoe dan ook kom binnen.
Deze keer de kok, ja een nederlander ( fameus door dat hij overal in de accomodatie flessen genever verstopt had, zodat hij nooit ver hoefde te zoeken) hoe dan ook hij kon goed koken als hij nuchter was.
Kapitein, ik doe het zo noet langer, die verd..... matrozen hebben altijd weer wat anders,
Die nieuwe matroos uit pakistan heeft zij eigen potten, pannen en bestek bij zich en wil op mijn kachel gaan koken, dat neem ik niet!
Roep Afzal dan maar een even hier.
Zo Afzal, wat is dit, waarom wil jij zelf koken, mankeert er wat aan het eten?
Kapitein,in alle potten en pannen op het schip is varkensvlees gekookt en zij zijn dus onrein en daar kan ik niet van eten.

een Pakistanie die geen varkens vlees eet, een Indier die geen rundvlees eet, een Bangladescher die geen vis eet, (voordelig in proviand) een Nederlandse kok die meestal dronken is, een Ierse stuurman die een matroos zijn moeder een hoer noemt,maar alles is wel aan boord. Waar zijn de Kaap Verdiers gebleven, Those were the days.

[Jan van der Doe]

Vis er nog maar een paar op Gerard.

Geweldig !

[gerard tenerife]

Vis er nog maar een paar op Gerard.

Geweldig !

hallo jan, ik ben blij dat je het leuk vind, het roept voor jouw ook mogeijk herinneringen op?
Als ik alles zo lees wat ik de laatste tijd geschreven hebt, dan lijkt het dat er in het gezegde “cynicism comes with age” een hoop waarheid schuilt. Hoe dan ook, ik heb zo’n 25 jaar (1954-1979) gevaren, grote en kust vaart,van lichtmatroos tot kapitein en alle rangen met veel plezier, laten we zeggen, ik heb mijn kinder dromen verwezenlijkt. als ik ooit de kans had om het over te doen, dan zou ik het precies het zelfde doen. Maar net als in de pers, goed nieuws is geen nieuws dus moeten we maar over de minder positieve dingen schrijven.
groetjes gerard

[gerard tenerife]

De droom, was de wereld zeeen te bevaren, verre landen te bezoeken, in de voetstappen te volgen van de groote zee vaarders zoals, Houtman en Tasman.
Mijn boeken kast gevuld met boeken over schepen, ondekkings reizen en geschiedenis, de wand van mijn slaapkamer bedekt met een kaart van de hele wereld met alle meeren,zeeen en oceanen, waar op ik alle reizen maken kon, waar van ik droomde.

Mijn ouders vonden deze beroeps keuse nou niet zo geweldig, mijn grootvader , een nieuwe dieper, was de laatste in de familie die gevaren had, maar dat was op een schoener ergens in de laat achtien honderds, niet zo successvol trouwens want de schoener verging op de “Razende Bol” en hij ontsnapte nauwelijks met zijn leven en besloot toen maar om timmerman te worden.
Maar wat begin je met een “teenager” die ergens zijn wil op heeft gezet? Men zij dan “een garnaal heeft ook een hoofd”.
Goed, dan maar naar zee, maar dan toch tenmiste maar als officier, want matrozen stonden toen duidelijk niet boven aan op een beroepen lijst. Dan eerst maar naar de M.U.L.O. met het iedee om dan naar de zeevaart school te gaan. Het bleek al snel dat ik geen interesse had in leeren, ik wou varen.
Mijn school rapport zag er dan ook uit als een eerste dansles, 1,2,3-1,2,3,....alleen de cijfers voor Aarderijkskunde, geschiedenis en verbazend genoeg Biologie waren boven het gemiddelde. Nu niet precies de vakken die je nodig hebt op de zeevaartschool.
Dan de eenige mogelijkheid die nog openstond was het”matroozen instituut pollux”, dan had ik tenminste toch een vak geleerd.

Zo gezegd zo gedaan, na wat geschrijf gingen we voor een onderhoud met Komandeur Vietor van de pollux, als deze man je aan keek voelde je je gewoon verschrompellen, hij was de Komandeur en de baas.
Als ik nu sommige fotos en verslagen zie van latere tijden op de pollux,lang haar onder de petten, spijkerbroeken, televiesie, hij moet zich in zijn graf hebben omgedraaid.
Maar goed, na het onderhoud, keuring, lichamelijk, ogen en oren en de betaling van Fl 500* werd ik aangenomen met de garantie dat als ik de kurses met success volbracht, ik bij een rederij als lichtmatroos geplaatst zou worden. ( goede oude tijd, meer schepen dan kerken)


Zo in Mei 1954 ging ik dan met de trein van Amersfoort naar Amsterdam, naar de “pollux” voor een jaar training.
Aan boord vond ik nog zo’n 25 jongens van de nieuwe “lichting”, duidelijk herkenbaar omdat zij de eenigste waren zonder uniformen. Allemaal wat onwennig, waarschijnlijk voor de meesten de eerste keer dat ze van huis waren in een vreemde omgeving, maar we zaten zo te zeggen allemaal in het zelfde bootje. Iedereen maakte al snel vrienden, zo vond ik Karel. Apon, ook uit Amersfoort en Hans Fernim uit Baarn maar ook Bob Post uit Beverwijk en Jan Groen uit Amsterdam en wij bleven maatjes tot we gingen varen.
Het ontvangst komitee bestond uit Bootsman Siebel, en Bootsmaten Schaaf en Vonk, deze officieren maakte ons nieuwelingen al snel duidelijk dat orders er waren om op gevolgt te worden en dat de discipline bij de marine maar een peule schilletje was vergeleken bij de pollux. Hij had waarschijnlijk gelijk want we hernoemde de pollux al snel tot “bloedbark”.
Roosters werden verstrekt met de tijden per minuut, voor opstaan, wassen, ontbijt, lessen, pikheet, middagmaal, avondmaal, studie en bedtijd. Heel wat anders dan thuis!
Onze klas, met kleren kast werd aangewezen, waar we moesten slapen , eten, leren, enz.
Daarna werden we ingewijd in de geheimen van hoe een hangmat op te hangen , op te vouwen en weg te bergen in de kooien kist en alles in de kortst mogelijke tijd en perfektie. Later leerden we hoe je met een slipsteek, iemand snel uit zijn hangmat kon laten donderen.
Toen ons avondmaal, wat er in ging als koek, toen nog wat kletsen maar niet te lang en ik denk dat we allemaal blij waren om naar bed te gaan en waarschijlijk voor de eerste keer in ons leven in een hangmat te slapen.

De volgende ochtend wakker gemaakt door de Bootsman met een fluit, snel wassen en hangmat op bergen in de kisten anders was je te laat voor ontbijt en vond je de hond in de pot.
Daarna onder leiding van de Bootsman naar de kleermaker , waar ons twee werk uniformen, een trui, sokken en schoenen verstrekt werden. Ook ons uitgaans uniform werd aangemeten voor een latere datum. Nu konden we dus echt beginnen.
Maandag, was dag, heet zeepsop in een houten vat en schrobben met een borstel, uniformen,ondergoed, sokken en dat werd dan tussen de tieren van een loper gestoken en het hele spul werd dan door een blok in de mast getrokken, net vlagetjes dag in Scheveningen.
En vergeet niet het aardappels schillen, tonnen van die dingen, maar je moet wel maar ik ben er nooit een specialist in geworden, ik kook liever rijst.
Bij sommige lessen, waarbij we onze handen niet nodig hadden, moesten we om recht op te zitten een stok achter onze rug en ellebogen houden, dat was niet leuk maar waarschijnlijk wel gezond, maar daar dachten we in 1954 niet aan. Ook moesten we leren om knopen en steken te leggen achter onze rug, dat begrepen we niet goed, maar het blijkt als je het achter je rug kan, je het ook in het donker kan. (kan het nog steeds)
We mochten de eerste paar weken niet de wal op, wel hard als je de hele dag mensen (meisjes) voorbij ziet lopen en jij moet aan boord blijven. Maar dan eindelijk op woensdag mochten we de wal op,... aah...eerst inspectie, aantreden op het dek , gewassen, haar gekamd, schoenen gepoetst , scherpe vouw in de broek gestreken, alles moest perfekt zijn anders moest je aan boord blijven en een extra wachtje lopen.
Wacht lopen, gangway wacht en elk half uur de scheepsbel luiden, ik denk dat de mensen rond het Oosterdok ons vaak vervloekt hebben met al dat lawaai. (noise pollution)
Maar uit eindelijk werden dus los gelaten,(moeders houw je dochter binnen) eerst maar even sigaretten halen, een pakje van 10, Turmac cork, dat was genoeg voor de week. Eerst maar wat rond geslentert, de grachten natuurlijk, zo iets had je in Amersfoort niet. Dan met een hele groep naar de Nieuwe Dijk, naar de “Cinema Royal” daar speelde gedurende de pauze Bernard Drukker op een Hammond orgel en kwamen de woorden op het scherm en kon je mee zingen ( een zoort ouderwetse karaoke) maar we zongen uit volle borst en we mochten er toen ook daar nog rooken, en het scherm hing dus in een dichte mist, hoe dan ook we hadden lol.
Daarna weer terug aan boord, voor het eten, maar eerst nog een pilsje in cafe Groningen (goedkoopste fl0.80*) En dan kwamen de sterke verhalen los, dat was pas leven.
De volgende dag was het natuurlijk weer terug naar lessen en alle andere kwaardadigheden.
Scheepskennis,kompasstreken, roeien .. ouch.., wat waren die riemen groot en zwaar, je kon ze maar ternauwernood op tillen en er je vingers omheen krijgen, maar dan loden was nog erger , speciaal aan backboord, ik had werkelijk geen kracht in mijn linker arm en als het lood ( 2,5 kg) zwaaide kon het overal terecht komen, maar zeldzaam waar het heen moest. Maar dat we er allemaal zonder kleerscheuren door heen zijn gekomen hebben we dus aan de bootsman te danken, die op het juiste moment in greep. Zo ook bij het enteren, in het want klimmen, somige van ons hadden hoogte vrees en moesten er echt wel doorheen geholpen worden, ik vond het prachtig en besloot met mijn maatjes het schip te versieren en gedurende de nacht, rollen W.C. parier van de raa’s te hangen, wij vonden het geweldig maar Vietor vond het niet zo geslaagd, dus waren we weer wat vrije weekeindjes kwijt.
Weekeindjes vrij, voor de pollux had niemand ooit de vrijheid gewaardeerd die je thuis had, maar nu waren de twee week einden per maand als een droom vacantie.
Weekeindjes naar huis, dat ging natuurlijk niet zomaar, Zaterdag”s schoon schip maken, dekken schrobben, stof af nemen ,vloeren dweilen, kasten op ruimenen en dan inspectie door Vietor zelf, met witte handschoenen. Het hart zonk je in de schoenen. Als uiteindelijk alles goed bevonden was, middag maal, natuurlijk rijst met ” rokmok” hoe kunnen we het ooit vergeten.
Afwassen was voor de wacht nu allen nog uniform inspectie, dat kon je ook nog je week eind kosten, maar we leerden snel en klaagden niet.
Maar uiteindelijk was het achter de rug, en konden we gaan. Karel, Hans en ik zelf met de tram naar de rijksweg in Diemen, daar konden we liften (dat kon toen nog) en we waren meestal binnen een half uurtje onderweg naar Baarn en Amersfoort en spaarde ook nog fl. 1,50 trein geld uit (cinema en pilsje)
Dit zijn sommige van mijn herinneringen van mijn tijd op de pollux, wat achter af gezien, een fantastische tijd was. “pollux” vergeef me dat we je “bloedbark” noemde en mijn dank voor de levens les die je me gegeven hebt om mij de de persoon te maken die ik ben.

[gerard tenerife]

Vervolg van “ De Droom”

Het zeegat uit. ( Mei 1955.)

Tja, nu had ik de Pollux achter de rug en kon ik eindelijk mijn droom gaan verwezenlijken.
Ik was op eigen verzoek bij de rederij Amsterdam als lichtmatroos aangenomen, wilde vaart, je wist nooit waar je naar toe ging dat leek mij het beste.
Moest me eerst op kantoor aan melden bij afdeling bemanning, kapitein Breedijk ( de pijp genoemd, die hij dus altijd in zijn mond had.) Er was geen schip van de rederij binnen dus moest ik eerst maar voor een paar weken op de zeil zolder bij de Nederland gaan werken,. s’Morgens met de trein van Amersfoort naar Amsterdam en dan lopend naar de Javakade . De zeilzolder, dat was leuk een beetje splitsen en presenningen naaien, dat had ik geleerd en je kreeg er nog geld voor toe aan de eind van de week, dat was je ook niet gewend.



Amstelpark, kolen lossen.


Eindelijk was er een schip binnen, de Amstelpark, met pa en ma op de trein naar Ijmuiden want daar lag ze kolen te lossen bij de Hoogovens. Ik denk niet dat mijn ouders erg onder de indruk waren van de Amstelpark, een roestige van 1944 oude Liberty die kolen ligt te lossen, nou niet het schoonste aanblik, maar voor mij kon de Oranje niet mooier zijn.
Eerst maar aanmelden bij de Bootsman, die in zijn hut met zijn af losser en een fles bokma de aankomst zat te vieren. Na tranen van ma en afscheid van pa werd me door de machinekamer jongen vertelde waar mijn hut was en me om kon kleden en wat er verder van mij verwacht werd.
Ik kon hem gelijk wel even helpen met afwassen want hij had alles alleen moeten doen voor machinekamer en dek tot ik kwam.
We waren nog maar net klaar toen ik bij de bootsman geroepen werd, of ik maar even de afgeloste bootsman zijn plunje zak aan de wal kon brengen en in het kroegje buiten de poort wilde neer zetten zodat hij daar vandaan een taxi naar het station kon nemen. Zo daar ging ik dus , in mijn pollux werkpak, geen pet dus, plunjezak op de schouder , door de poort naar het kroegje waar ik wachte op de bootsman. Hij kwam na een half uurtje, gaf me een tientje voor de moeite en ging een pilsje bestellen en ik weer terug aan boord. Het drong pas weeken later tot me door dat de plunje zak vol zat met sigaretten en drank en zijn kleren in een koffer zaten die hij zelf droeg.
Eerst maar gauw thee zetten want het was bijna pikheet. De matrozen kwamen een voor een binnen, zo zwart als roet dat ik eerst dacht dat ik in de verkeerde mesroom was.
De meeste hadden een blikje melk bij zich, dat was blijkbaar op rantzoen, 2 blikjes per man per week, en of ik maar even bij de hofmeester de ontbrekende blikjes op wilde halen.
Zo gezegt zo gedaan, nu maar vlug af wassen, linnen goed halen en tafel dekken voor het avond eten en dan weer af wassen en op ruimen. Gedurende de avond waren we leeg en konden we in ballast vertrekken met bestemming Newport News.
Eindelijk op zee, mooi weer en rustig zeetje en kon nu eindelijk af nokken. Met z’n vieren in een hut met 4 kasten, een zit bank, een schrijf tafel en een gebroken spiegel, en oh ja, laat ik de fan niet vergeten, die kwam nog goed van pas later toen we in de golf waren. In de hut sliepen verder 2 o/g’s en Oome jan (dekman) hij was de oudste (62) en was dus mijn zeevader, hij sliep in de boven kooi en ik dus beneden, dat was uit de kunst dacht ik, maar oome jan pruimde tabak en elke 10 minuten kwam er een projectiel langs mijn hoofd dat dan in de kwispeldoor terecht kwam.
De volgende morgen tafeldekken , kofie zetten voor ontbijt, af wassen,hutten schoon maken, bedden opmaken, enz. enz. dat was wel heel wat anders dan wat je verwacht had van het ruwe zeemans leven. Oome Jan maakte me wel duidelijk dat als ik ooit o/g wilde worden, ik in mijn vrije tijd, smiddags aan dek moest gaan helpen, bikken, schilderen, enz. en s’avonds met de wacht moest gaan leren sturen,.(that was more like it.) maar bij elkaar zo’n 16 uur per dag, zonder over time natuurlijk.
Op de Atlantic nam de wind wat toe tot 7-8 Bf en we gingen knap te keer , stampen en slingeren en regelmatig paaltjes pikken, zo dat ik dacht dat het spul in tweeen zou breken, gelukkig hadden we slinger latten op de tafels met natte doeken, zo meestal bleven de borden wel op de tafel staan.
Gelukkig had ik geen last van zee ziekte, ik was veel te druk den ik, het sturen ging niet zo geweldig, elke keer als je een paaltje pikte, was je min of meer stuurloos voor 10 minuten, wiel van bakboord naar stuurbord tot ze uit eindelijk weer luisterde en we weer in de juiste richting gingen.
Na 14 dagen kwamen we eindelijk in Newport News aan, voor anker want er waren veel schepen voor ons om kolen te laden. Eerst aan dek, in de rij en inspektie bij de douane, emigratie en gezondheids dienst, dat was het verschrikkelijkste wat ik ooit meegemaakt heb, ik dacht dat Amerikaanen onze vrienden waren, maar we werden behandeld als oud vuil. Zo iets werd zelfs in de U.S.S.R.. niet gedaan. Voor de dokter moest je je broek laten zakken en werd je klok en hamerspel geinspekteerd en door de emigratie werd je o.a .gevraagd welke krant je las en een van ons zei “De Waarheid” hij mocht in iedergeval niet de wal op en er kwam een wacht bij de gangway te staan. Maar goed alles went.
Na een dag of 10 voor anker eindelijk voor de wal en kolen gaan laden voor Zeebrugge, dus kon ik s’middags even de wal op om inkopen te doen, ik moest werk handschoenen kopen. Ik was groot gebracht met het iedee dat handschoenen voor meisjes waren maar het was duidelijk dat je ze aan boord echt wel nodig had.
Dus maar eens kijken in de haven buurt , wat echt geen indruk op me maakte, vuil en armoedig niet wat ik van de U.S.A. verwacht had, maar ik vond al gauw een store waar ze waarschijnlijk wel handschoenen verkochten. Ik ging dus naar binnen en vroeg de jongedame achter de toon bank in mijn beste school engels “ do you sell hand shoes”? ze staarde me dus aan met een blik die je ook wel ziet bij een doode kabeljauw, en zei “what?” Hoe dan ook met de internationale hand gebaren taal kwamen we re toch uit en ik verliet de winkel met “hand shoes”. Op de terug weg ontdekte ik een ijs winkel, die verkochten alle soorten ijs zo iets had ik nog nooit gezien, banana splits, knickerbocker glories, en nog veel meer, dus maar eens proberen want voor pils was ik dus veel te jong in de states, het smaakte goed en toen maar vlug terug aan boord want de bemanning zat al op me te wachten voor het avond eten.
S’avonds met Oome Jan de wal op, met de bus ( blanke voor in, zwarte achter in) naar de stad, dat zag er beter uit, meer wat ik verwacht had, maar dan alles ziet er beter uit s’nachts met alle gekleurde lichten. Toen maar naar de bioskoop, zwarte links en blanke rechts met een schutting in het midden. Ik kan me de film niet meer herinneren maar wel de pauze, er was een strip show, heel wat anders dan Bernard Drukker in de Cinema Royal op de Nieuwe Dijk. Toen nog maar ergens een Cola drinken en weer terug aan boord. Nu ik dit zo schrijf, klinkt het erg doods, maar ik was pas 15 en vond het geweldig.
Na 2 dagen waren we vol geladen met 10.000 ton kolen, helpen met zeeklaar maken, preseningen vouwen en keggen in slaan, zoals ik geleerd had op de Pollux, met de bootsman op de bak, voor en achter en daar gingen we weer. Vrij goed weer op de oversteek, s’avond een kaartje leggen en een praatje maken met de uitkijk op de bak en een uurtje sturen.Vliegende vissen aan dek, had ik nog nooit van gehoord maar wel leuk. Na 12 dagen loods aan boord voor Zeebrugge en gelijk voor de wal en gaan lossen, geen inspekties, alleen douane maar dat was alles. S’avond de wal op met de hele ploeg naar cafe “Charleston” in Blankeberge, hier mocht ik dus een pilsje drinken en dat deed ik dan ook en kan me daarom niet zoveel meer van die eerste avond herinneren, alleen dat ik op mijn kop in de W.C.pot stond en er bij de benen uit getrokken werd en dat ik vreselijk verliefd was op Franciene, de dochter van de kroeg baas en de volgende ochtend natuurlijk, mijn arme hoofd, ik drink nooit meer, maar de volgende avond stonden we natuurlijk allemaal weer aan de bar.
En het goede nieuws was dat ik nu als o/g aan mocht monsteren, dus weer een stapje voor uit.
Na vier dagen waren we leeg, maar goed ook, het was tijd om weer het zeegat uit te gaan want de beurzen waren leeg.
Voor vetrek eerst zand aan dek laden als extra ballast, want we moesten eerst leeg naar Boston (mass.) om stukgoed beginnen te laden voor de Persische golf en men verwachte op de overtocht een beetje slecht weer.
En ze hadden gelijk, na een paar dagen op de Atlantic begon de wind toe te nemen tot 10-11 Bft en soms 12. We hadden een staartje van een orkaan te pakken, de toppen waaide van de golven, stampen, slingeren,paaljes pikken, zefs de slingerlatten en natte doeken waren nutteloos. Het beste was om je tussen je sloel en de tafel vast te klemmen en je bord in je handen te houden., hoe ze dat in het kombuis voor elkaar kregen snap ik niet.Sturen was ook bijna nutteloos, van boord naar boord en de schroef was meer uit het water dan er in.
Na een paar dagen werd het weer wat beter en konden we weer wat gaan doen. Het meeste ballast zand was al van het dek af gewassen maar de schroef bleef nu in het water. De verschansing aan beide zijden voor de opbouw was gescheurd en zou snel gerepareerd moeten worden, ook de hoeveelheid stook olie nog aanwezig liet veel te wensen over, dus werd besloten om naar de Azoren te gaan voor bunkers en reparaties.
Bij aankomst in Ponta Delgada werden de repariaties vericht en voor de bemanning werd een bus gehuurd om de omgeving te bekijken, prachtig, dode vulcanen met meren in de kom, fantastische kleuren en een mooie dag uit. Bij terugkomst, klaar met bunkeren en reparaties dus konden we weer verder. Het zeetje was inmiddels wat afgevlakt en het zonnetje er bij. Ruimen wassen en weer wassen, want na een paar maanden kolen te varen en nu stuk goed te gaan laden was dat wel nodig.
Na 18 dagen waren we dan in Boston, stuk goed laden, van alles en nog wat, sigaretten, kofie, broeken, overhemden, alles in de minutie lockers voor en achter, ja die hadden we nog van de oorlog en konden afgesloten worden. We hadden ook nog kraantjes aan dek om torpedo netten aan op te hangen en een buis in het tusen dek dat iets met magnetische mijnen te maken had, en versteevegingen op voor en achterschip en brug vleugels voor geschut,wij waren klaar voor de volgende oorlog.



Bootsman Kooring met matrozen Amstelpark

Mijn belevenissen op de Amerikaanse kust en Persische Golf, komen in het vervolg.

[Jan van der Doe]

Mooi Gerard weer wat te lezen. Nu dan het begin.
Ben je nog Amersfoort 750 jaar stad wezen vieren, ik helaas niet.