De schepen zagen er altijd piekfijn uit (ze bulkte van het geld) en hadden een eigen opleidingsinstituut, waar ze uniformen droegen en strenge discipline heerste. Je kon als 15-16 jarige bij hun beginnen als dekjongen en verder opgeleid worden tot schipper.
In de jaren '60 stookte heel Duitsland nog met kolenkachels en fornuizen, daarvoor werd er van de bruinkool briketten geperst (vergelijkbaar met een huidig openhaardblok.) Aan de overslagkade werden die aangevoerd van de brikettenfabriek met platte spoorwagons. Daar stonden bakken op met 2 ton briketten (kubels). De kraan pikte die kubels eerst aan, waarna de kraanmeester de kubels boven het ruim openklapten. Daarna werden de bakken weer teruggezet op de trein.
Wij voeren graag met die briketten. Als je ergens lag te lossen en je ging daarna briketten varen, hoefde je de ruimen niet dicht te leggen. Na het laden had je altijd een kop op het ruim, dus er hoefde geen planken gesjouwd te worden. Dat Bernhardje aan en in een zucht was je schip weer schoon.
Na het laden werd er over die koppen met briketten kalk gestrooid, Als er onderweg wat werd afgehaald (gestolen), dan was dit direct zichtbaar.
Braunkohle was toendertijd de grootste financier van Damco, die toen de grootste rijnrederij was. Zodoende hadden zij altijd met drukte de beschikking over extra schepen. Ik denk dat Harry nog wel een paar mooie plaatjes van de Braunkohle schepen heeft.
N.B.: Op dit moment ligt er nog 40 miljard ton bruinkool, genoeg voor de komende 250 jaar. Dit verklaart ook het gemak waarmee Angela Merkel het kernenergie-programma afblies na de ramp in Japan.
et einde van de damco periode zitten in mijn verhaal maar het moet wel kloppen zal leo zeggen 
