Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

van: www.kustvaartforum.com
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Ja Gert, jouw verhaal klinkt mij bekend in de oren, in die tijd hadden wij ook een stuk of 4 Sulzers van het type 6RKWN25 in onderhoud van 400 PK die op dat moment al 33 jaar oud waren. Dat ik dat typenummer nog weet komt doordat ik het plaatje ooit eens van een sloopmotor heb gehaald, en nu als herinnering op mijn hobbykamer heb hangen.

Afbeelding

Dat van die lucht inblaas is mij niet bekend, maar wij hebben het verschillende keren meegemaakt dat we uit die motoren de voeringen getrokken hebben, en dat ging inderdaad niet altijd vanzelf, en met veel zand in de koelwaterruimte.
Er schieten mij ook dingen door het hoofd, de zogenaamde smeerstutzen, welke in de cilinder werden gedraaid voor de zuigersmering, hiervoor moest de voering exact geplaatst worden anders kreeg je die dingen er niet meer in, maar of dat dit bij deze motoren was weet ik niet zeker, wel herinner ik mij ergens dat het een kruishoofdmotor was, dit had als voordeel dat je de lagers kon laten zitten als je een zuiger moest trekken.
En dan die klepjes, met die platte ronde ringen, wat een vette taai was dat, en zwart…..
Ook toen was het een heel probleem om het blok in optimale conditie te brengen zodat de zaak weer verantwoord kon draaien. De afdichting rond de voering geschiedde door pezen welke om de voering in een holletje zaten.
Maar de zitting in het blok waar deze moest afdichten hebben we meerdere malen met ijzercement moeten bijrepareren, het gietijzer was zo zacht als boter, en er zaten grote groeven in. Ook de bovenste dichtingsrand was een probleem, daar heb ik menig uurtje op staan zweten om dit weer in orde te krijgen.
We gebruikten dan ook hele dunne siliconenrubberringen om de afdichting te maken, en ook potten met gele kit, op rubberbasis werden volop gebruikt, de naam ben ik vergeten.
En natuurlijk potten groene zeep van driehoek, om de pezen soepel op zijn plaats te dirigeren.
Toch waren dit fijne motoren om aan te repareren, maar je zag altijd zo zwart als de kachel.
Eigenlijk waren ze op, doch met kunst en vliegwerk werden ze aan de praat gehouden.
Ik denk dat ze bij Hoogendijk de werkboekjes uit die tijd niet meer bewaard hebben, anders zou ik zeker te weten hieruit veel scheepsnamen en reparatieklussen op papier kunnen zetten.
Nu mis ik er best nog veel, welke niet uit het grijze brein willen rollen.
Ik heb een lijstje naast de computer liggen, en als ik op het forum zit te lezen schieten mij af en toe dingen in het geheugen die ik dan opschrijf, en hieruit komt weer een verhaal tevoorschijn, maar ja het is dan ook allemaal meer dan 30 jaar geleden.
We hadden in die tijd twee identieke schepen dubbelschroevers met die Sulzers er in, voormalige Zwitsers, waarvan de ene de Libra was, en de andere de Scorpio.


Ewoud, die ze voor het gemak Wout noemden.
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Op een dag ergens achter in de jaren 70 waren wij op diverse schepen welke voor de wal lagen werkzaam. Zo lag er ook een binnenvaartscheepje, naar ik mij goed herinner de Ambulant genaamd. Hierop voeren een vader en zijn dochter. Nu lag er ook een tanker voor de wal waarop een lid van de bemanning zat die niet het zwarte garen uitgevonden had. We hadden daar een jaar terug een rel mee gehad toen we voor de sluis van Tiel daar voor een reparatie aan boord op zijn verzoek de schaar in zijn haar hadden gezet, Om een en ander een beetje te combineren kan ik dit eigenlijk gelijk wel even de revue laten passeren. Zoals gezegd waren wij met een man of drie aan boord, waaronder ook Arie Koppelaar en Piet Verschoor. Omdat bij die beste jongen telkens het haar voor zijn ogen hing stelden wij voor hem gratis te knippen. Hij wilde dat eerst niet, doch nadat we vertelden dat Arie jaren kapper was geweest mocht het uiteindelijk toch gebeuren. Er werd een laken van het bed getrokken, en even later zat de beste jongen er helemaal klaar voor. Natuurlijk ging dit alles onder het genot van een biertje en een borreltje, en Toon de schipper was daar ook niet vies van. Maar ja, een kappersschaar hadden we natuurlijk niet bij ons, dus werd de eerstehulp kist opgezocht om daar een schaar uit te gebruiken, en voor het fijne werk kwam er een pakkingschaar uit de gereedschapskist aan te pas. In ieder geval vlogen de lokken in het rond, en kreeg hij aan de voorkant een stuk meer kijk op de dagelijkse werkzaamheden. Ook aan de achterkant ging er een flink stuk af, en omdat we toch bezig waren werd er aan de achterkant een mooi rondje gemaakt rond zijn kruin. Omdat hij het niet vertrouwde wilde hij in een spiegel kijken. We hadden een spiegel aan boord, maar een tweede hadden we natuurlijk niet bij de hand, en dit werd opgelost door de achterkant van een broodtrommel achter hem te houden. Dit werkte natuurlijk van geen meter, maar het ging om het idee. Op zijn advies werd er aan de voorzijde nog wat bijgesnoeid. Deze hele vertoning kreeg later nog een staartje toen bureau jeugdzorg bij de zaak kwam klagen dat wij zijn haar verziekt hadden, wisten wij veel dat hij daar onder toezicht stond. Afijn, weer terug naar Sliedrecht, Hij had al een paar keer naar de dochter van de schipper van de Ambulant gekeken, maar die gaf geen sjoege. Wij waren natuurlijk niet te beroerd om te helpen, en vertelde dat zij regelmatig onder de douche ging, wij konden het weten want we kwamen daar ook aan boord om te repareren. We vertelden ook dat hij dat kon zien aan het water dat aan de zijkant van het schip overboord liep. Als hij dat gat dicht zou stoppen zou zij misschien wel zonder kleren aan komen kijken wat er aan de hand was, omdat het water dan niet weg zou lopen. Toen ging het er natuurlijk over wat hij moest gebruiken om de pijp dicht te stoppen, en enige tijd later hadden we hem zover dat hij met een bakje zurezult onderweg was om de zaak dicht te stoppen. Wij natuurlijk helemaal in een deuk, en zagen hoe hij de afvoer van het aanrecht vol met zurezult stopte, en niet de doucheafvoer. Afijn hij op de loer om te zien of zij er op af zou komen, maar dat gebeurde dus niet. Plan mislukt dus, het volgende plan lag al klaar. Zij had ook een hondje aan boord, als hij dat zou vangen en bij hun eigen aan boord zou opsluiten, dan zou zij zeker komen vragen of hij de hond had gezien. Afijn even later stond hij de zurezult uit de afvoer te lepelen om daarmee de hond te lokken. Dat liep ook op niets uit natuurlijk, maar we hielden hem wel bezig.

Afbeelding

Aan de wal was er een oude Deutz 528 op een bok geplaatst, deze moest worden gedemonteerd, Arie de Bruin was hier mee begonnen, en had zijn gereedschapskist naast de motor opgesteld. Ook was hij bezig met het leegpompen van het carter, en hiervoor had hij een 200 litervat klaar gezet, en een stuk slang aan de handpomp geschoven. Wij hadden dat eens bekeken, en dachten, als we nu de slang dubbel in het vat doen, en dan terug in zijn gereedschapskist dan pompt hij zo zijn eigen gereedschap onder de zwarte sluts. Om dit te kunnen doen lokten we hem met een smoesje naar binnen, en brachten we ons plan ten uitvoer. Een en ander kreeg echter een andere wending, doordat de slang geknikt in het vat zat werd er door het pompen druk opgebouwd in het eerste stuk van de slang. Hierdoor schoot de slang van de pomp, welke op ooghoogte zat, en het resultaat laat zich raden. De zwarte taai droop van zijn hoofd, en over zijn kleren, en wij kwamen niet meer bij van het lachen natuurlijk. Even later stond het hele personeel buiten naar deze vertoning te kijken. Dit was niet de bedoeling geweest, maar de pret was er niet minder om. We hebben maar wijselijk ons mond gehouden dat wij de hand hierin gehad hadden.

Ewoud, die ze voor het gemak maar Wout noemden
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Op een vrijdagmiddag na het middageten werden wij op kantoor geroepen, We moesten met drie man met spoed naar een Engelse coaster welke bij een bedrijf in Zwijndrecht voor de wal lag. Daar was in de afgelopen week een reparatie gedaan, waarvan de betaling nog steeds niet binnen was. Het vermoeden bestond dat, nadat het schip geladen zou zijn, deze met de Noorderzon zou vertrekken. Er werd plan de campagne gemaakt, en besloten dat we ter plaatse de brandstofpompen er af zouden halen, en deze voor een controle mee zouden nemen naar de zaak. Dit was natuurlijk alleen maar om het schip voor de wal te houden, want met de brandstofpompen was niks mis. Snel werd er een gereedschapskist in de auto gezet, en ondergetekende, Piet Hoogendijk (zoon van de directeur), en Piet Verschoor waren onderweg om dat klusje te klaren. Omdat Piet Hoogendijk daar het klusje had gedaan was die bekend aan boord, en even later waren we druk bezig de losse brandstofpompen, welke er de vorige week waren opgezet te demonteren. Een half uurtje later hadden we alles weer ingeladen, en vertrokken we weer richting Sliedrecht. Tot zover niets aan de hand dus. Ter hoogte van de afslag naar Dordrecht werden we met veel getoeter ingehaald door een personenauto, met daarin Arie Koppelaar, die was enige tijd daarvoor bij een ander bedrijf gaan werken, en al wijzend werd ons duidelijk gemaakt om de afrit “Baanhoek” te nemen en achter hem aan te rijden. Omdat we dit normaal gesproken ook gedaan zouden hebben was dit niet zo vreemd, alleen stopten we voor een kroegje vlakbij de Baanhoekbrug, met de naam “Het Anker” op de gevel. Er was natuurlijk van alles “bij te praten”, en er werd menig biertje en jenevertje achterover geklokt om de dorstige kelen te smeren. Alleen onze chauffeur Piet Hoogendijk haakte na een paar biertjes af, en ging over op de cola. De tijd tikte door, en een uurtje of twee later besloten we maar terug te gaan naar de zaak. Daar werden we bij aankomst al opgewacht door Tinus Hoogendijk, de directeur, welke vroeg waar wij al die tijd gezeten hadden. In de tussentijd had men telefonisch van de bank gemeld dat de rekening was betaald. Van het schip had men ook gebeld met de mededeling dat men klaar was om te gaan varen, en waar de brandstofpompen bleven. Tinus had gezegd dat we er nog mee bezig waren, maar nadat men later nogmaals had gebeld was die toch wel zenuwachtig geworden. Omdat wij niet meer bekwaam werden geacht om te werken was Piet Hoogendijk de klos om de pompen er weer op te gaan zetten, en kon hij alleen rechtsomkeert weer richting Zwijndrecht .

Zulke dingen konden nog in die tijd, geen mobiele telefoons waarop je te bereiken was, en over een uurtje vertier in de kroeg werd ook niet moeilijk gedaan, we stonden dag en nacht klaar voor het bedrijf, en we hebben meerdere keren 40 uur achter elkaar gewerkt zonder het bed te zien, maar dat is weer een ander verhaal.

Ewoud die voor het gemak maar Wout werd genoemd.
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Ik heb er weer een in elkaar gebakken uit die goeie ouwe tijd, als ze vervelen dan hoor ik het wel.

Een en ander speelde zich af in de jaren 76 tot 79, juiste data en de juiste volgorde van de verhalen zijn niet meer bekend, maar het hele verhaal draait wel om hetzelfde schip, namelijk de Tornado van de Emmerzaal Scheepvaart BV uit St. Annaland, een vrachtschip dat in 1959 werd gebouwd, met daarin een 950 pk sterke MAN.
Nu was het altijd een feest om daar aan boord te werken, we hadden daar altijd een prima contact met de schipper, Bas uit Nuenen bij Eindhoven. Voorop woonde een oude matroos, een Duitser welke Heinrich werd genoemd, en welke met één been door het leven moest, dat zou hij volgens de verhalen uit de oorlog hebben overgehouden.
Er werd daar op zijn tijd een lekker biertje gedronken, en het was een fijne motor om aan te repareren.
Het volgende speelde zich af nadat er in Sliedrecht een nieuwe azobe buikdenning in het schip was gelegd. In diezelfde tijd was er dus ook door ons aan de motor gerepareerd, en hoewel dat allemaal nog niet gereed was werd er aan mij gevraagd of ik bereid zou zijn om met het busje van de zaak het overgebleven hout naar Nuenen te brengen, dit was namelijk prima kachelhout. Een en ander werd door de directie goedgevonden, en op een morgen begonnen we het busje te laden. Een gedeelte ging onderin om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden. Achterop het bakje werd ook nog wat geladen, en alles bij elkaar leek het niet eens zoveel.
Het gewicht was wel fors te noemen, en het sturen ging niet zo soepel meer, maar wie lette daar op in die dagen. Afijn met zijn drieën persten we ons in het busje, en vertrokken we richting weegbrug aan de haven om te kijken wat het gewicht zou zijn. Gerrit de havenmeester was tevens degene die de weegbrug bediende, en nadat we gewogen waren bleek er ruim 2,5 ton hout op het busje te zitten.
Na rijp beraad werd besloten om toch maar weer wat af te gaan laden, en nadat we dat hadden gedaan reden we richting A 15. Het busje kraakte nog steeds in zijn voegen, en ook het sturen ging niet zoals we het gewend waren, maar we zaten op de A 15, en met een gangetje van 75 kilometer per uur reden we richting Deil, de Zaltbommelse brug op gingen we niet harder dan 60 , en daarmee was alles gezegd. Nadat we naar Nunen gesukkeld waren reden we een nieuwbouw wijk binnen, maar doordat we niet vlak bij het huis konden komen werd met behulp van een kruiwagen het hout naar de opslag getransporteerd. Eten en drinken was perfect geregeld, en nadat we tegen een uur of drie het hout hadden gelost werd gevraagd of het mogelijk was om gelijk een bankstel mee terug te nemen voor aan boord, nadat dit stevig was vastgebonden, keerden we weer terug naar Sliedrecht.
De volgende dag zouden we aan boord nog wat klusjes doen, Arie de Bruin, en een collega die Martin heette, maar die “Mikmak” werd genoemd, en ondergetekende.
Nu was het daar aan boord altijd voor het eten even binnenstappen en een biertje drinken, en terwijl we daar zaten kwamen er uit de keuken de heerlijkste geuren, Bas had gekookt, en toen we vroegen wat het was kregen we te horen dat het “hubeskalubes” was. Toen wisten we dus nog niets, maar we konden wel mee eten, want er was genoeg. Omdat het zo lekker rook zou het ook wel beter smaken dan de boterhammen met kaas uit het doosje, dus maakten we dankbaar gebruik van het aanbod. Nadat was opgeschept uit een immens grote pan zegt Arie de Bruin opeens “ze kunnen bij mij naast mijn bord gaan zitten schijten, dan eet ik gewoon verder”. Afijn het gesprek gaat verder, en “Mikmak” staat op en loopt de deur uit, en komt even later weer terug, met een dot poetslappen in zijn handen, legt ze op tafel, en vouwt deze open. Wij natuurlijk nieuwsgierig wat daar in zou zitten, lang hoeven we daarop niet te wachten, het was een nog walmende drol, daar had die lul van een “Mikmak” beneden in de machinekamer op een stelletje poetsdoeken zitten schijten en dat hele zwikje meegebracht. We lagen natuurlijk helemaal in een lachstuip, maar op dat moment ben ik maar even wezen verkassen met mijn bord, en Arie zat als enige nog aan tafel vlak naast die stinkende hoop stront zijn bordje leeg te lepelen. Na die tijd hebben we het hem nooit meer horen zeggen.

Ewoud die in die tijd voor het gemak maar Wout werd genoemd
Roy-

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Roy- »

:mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
Kijk, dat zijn de stories :!: :idea: :wink:

m.v.g. Roy
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Nog maar weer een verhaal uit die goeie ouwe tijd………….ze zijn nog niet op!!!

In die tijd, en dan praat ik over de jaren 70 uit de vorige eeuw bestond het aan de praat houden van de langzaamlopers altijd uit het werken met tweedehands onderdelen. Voor zover we deze niet zelf in voorraad hadden werden deze betrokken van diverse sloperijen. Zo gebeurde het dus dat we op een goede morgen met vier monteurs onderweg gingen naar de Fa Toes in s’Gravendeel voor het slopen van een Deutz motor welke daar buiten op de sloperij stond.
In ieder geval waren daarvoor vier gereedschapskisten, slagsleutels, en voorhamers, hulpmiddelen om zuigers en voeringen te trekken, diverse hydraulische perspompen en wat stroppen en takeltjes op het busje geladen. Op zich zou dit geen vervelende klus worden, want de temperatuur was goed, en er kondigde zich een prachtige zomerdag aan. Alleen om de krukas er uit te halen moest de hele motor uit elkaar. Als ik het mij nog een beetje herinner weet ik dat naast ondergetekende, Piet, Arie, en Mikmak daarvoor waren geselecteerd. Op de sloperij aangekomen werden de gereedschapskisten afgeladen en op rij naast de motor neergezet, want naast de krukas welke door een vrachtwagen zou worden opgehaald moest er ook nog wat los materiaal meegenomen worden. In ieder geval was er een optie op ongescheurde cylinderkoppen van deze Deutz 545, en deze konden we met behulp van een klein mobiel kraantje gelijk op het busje laten zakken voor controle op de beruchte scheuren tussen de klepzittingen en het verstuivergat. Waren ze goed dan konden ze mee, zo niet dan was het aftakelen naar het oud ijzer. Het slopen van de motor ging allemaal volgens plan, en tegen de middag was hij al een flink stuk kaal. We besloten om er voor het eten van 12 uur er maar even tussenuit te gaan om bij een plaatselijke eetgelegenheid, annex cafe, (de naam weet ik niet meer), een frietje, wat frikandellen, en een paar bieren te gaan consumeren. Dat kwam goed uit, want dan konden we gelijk bellen wanneer de kraanwagen er zou zijn voor het hijsen van het bovenblok en de krukas. Tevens zou er dan ook een vrachtwagen moeten zijn, en gezien de benodigde tijd voor het verdere slopen kon dat naar verwachting rond een uur of drie plaatsvinden. Afijn, nadat we hadden gegeten waren we met de Opel van Mikmak weer terug gereden naar de sloperij en nadat we zover waren gevorderd dat de bouten en moeren van het bovenblok los waren, konden we dat met behulp van de meegenomen perspompen een beetje omhoog pompen. Nu werd het toch tijd dat er wat van een kraanwagen in beeld kwam, want er kon gehesen worden. Gelukkig was dit natuurlijk nog in de tijd dat de mobiele telefoon nog uitgevonden moest worden, en bellen met de vaste telefoon was ook niet mogelijk, dit vanwege de vakantieperiode, er was daar namelijk niemand aanwezig. Er zat dus niets anders op dat Mikmak met zijn auto weer naar de kroeg zou rijden om vandaar te bellen hoe het stond met de takelwagen en de vrachtwagen. Dat zou goed uitkomen, want dan zou hij gelijk wat limonade mee kunnen nemen om de dorstige kelen te smeren, het was per slot van rekening flink warm die dag. Terwijl wij daar zaten te verdorsten hadden wij het vermoeden dat Mikmak de hele biervoorraad van het café aan het keuren was, één en ander duurde al een klein uurtje, en zover was het niet rijden naar het dorp. Nadat hij enige tijd later terug was gekomen was hij de limonade, (lees bier) voor ons vergeten, en omdat men hem bevestigd had dat zowel de kraan als de vrachtwagen onderweg waren, en wij verder toch niets konden doen zagen we hem weglopen in de richting van wat struiken, waaronder hij languit ging liggen. En enige tijd later bleek hij daar zowaar in slaap gevallen te zijn. Dat was onze kans, bij een buitenkraan vonden we een paar emmers, welke snel vol getapt werden met water, en heel voorzichtig gingen wij in de richting van de schone slaper. In één keer werden de emmers boven hem omgekeerd en hij had geen droge draad meer aan zijn lijf. Hij gromde een keer, en bleef gewoon liggen, zo erg vond hij dit schijnbaar niet bij deze temperatuur. Ondertussen was achter ons de kraanwagen gearriveerd, en met zijn drieën gingen wij weer aan de gang om de stroppen te bevestigen om het bovenblok er af te kunnen lichten. Nadat dit was gebeurd konden wij gemakkelijk bij de splitpennen en de moeren van de krukaslagers, en terwijl wij daar druk mee bezig waren hoorden we achter ons opeens roepen, Heeee, Heeee. Wij keken om, en zagen Mikmak lopende weg met een fikse straal onze gereedschapskisten volzeiken. En een lol dat hij daarbij had…..het hield namelijk maar niet op, en dat was bepaald niet van een droog korstje brood.
Wij hebben even later weer emmers water getapt, maar nu om ons gereedschap mee schoon te spoelen.
De lagers werden los getrokken, en de krukas werd op de vrachtwagen geladen, en nadat de rest van de spullen en de gereedschapskisten op het busje waren geladen werd Mikmak onbekwaam bevonden om nog te rijden, dus was ik de klos om hem thuis af te leveren. Hierna hadden we nog een uur nodig om op de zaak het gereedschap droog te maken, en de spullen te lossen.
Gelukkig hadden we die dag nog een snee brood overgehouden, dus was het missen van het avondeten geen ramp, al met al was het weer een lange dag geworden.

Ewoud, die ze voor het gemak in die tijd Wout noemden
Dirk-s

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Dirk-s »

Hallo allemaal

Ik weet niet zeker of het volgende verhaal van Piet Verschoor is.
Maar het heeft wel een groot Piet gehalte dus ik vernoem de persoon in dit verhaal maar Piet.

Op een dag vertelde hij,lag er een schip voor de kant met een Brons motor.Deze Brons was helemaal gereviseerd maar had een heleboel rottigheidjes,en men wist niet waar het vandaan kwam.
Dus zei Piet,Ik moest er naar toe.
Ik kom daar de machinekamer in en ziet een heleboel stropdassen staan die een hoop misbaar staan te maken met zeer bedrukte gezichten tegen de machinist,die er zelf heel verdrietig bij stond.
Ik ging op een olievat zitten,pakte mijn baal shag en ging rustig een tabakje wentelen.Alle stropdassen keken mijn vertoorend aan op de manier van"zou je eens niet wat gaan doen".IK stak de brand in mijn shagje keek hen eens vriendelijk aan en zei: Wat hebben jullie het liefst een slimme monteur of een domme.Uit een van die stropdassen kwam geluid en zei: JA!! een slimme natuurlijk,maar gaat nou eindelijk eens iets doen. Piet zei: ik grinnikte wat,keerde mij om en zei tegen de machinist: wat doet hij wat hij niet moet doen en doet hij niet wat hij wel moet doen.Die vent deed zijn verhaaltje en ik liep een paar keer om de motor en vroeg: start hem eens en ja hoor even later liep de motor.
Ik voelde aan leidingen,zette mijn schroevendraaier zo hier en daar op de motor en luisterde dan aan de schroevendraaier.Binnen een half uur had ik het evel gevonden,en zei tegen de stropdassen: als je nu een domme monteur heb,gaat die alles uitelkaar halen en ben je uren bezig en je weet nog niet waar het aan ligt.De stropdassen waren zeer ontroerd en op eens was ik de beste monteur die zo ooit gezien hadden.

Groeten Dirk
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Tijdens de 4,5 jaar dat ik bij de Fa Tinus Hoogendijk werkte repareerden wij ook op diverse tankers. Een daarvan was de Adrianus K, dit was een schip wat dezelfde populariteit genoot voor de monteurs om op te werken als de Tornado.
Nu waren tankers altijd geliefd bij de monteurs, want er was altijd wel wat te ritselen in de vorm van een vaatje benzine.
Dit werd altijd op een aparte manier geregeld, en tegen dat men hier in de buurt kwam werd de slutstank afgetapt en de benzine die boven op het water dreef in 200 liter vaten gepompt. Deze werden in het gangboord gezet. Daarna werd er via Scheveningen radio gebeld dat men ter hoogte van Gorinchem afvarig was. Dan hadden wij nog alle tijd om met het busje van de zaak naar de watertoren van Sliedrecht te rijden, een bootje met een buitenboord motor te pakken dat daar klaar lag, en te wachten tot de desbetreffende tanker in zicht kwam. Als dit het geval was stopte men even af, en schopte men de vaten uit het gangboord overboord, zwaaiden een keer aan ons en draaiden ze de regulateur weer open. Wij knoopten dan de net boven water drijvende vaten aan een stuk touw, en sleepten het hele zwikje naar de wal, waar we de vaten tegen het strandje op rolden en met een paar speciaal geconstrueerde planken deze op het busje laadden. Zelfs in die tijd was het leuk tanken achter het huis, maar in de zomer bouwde het met de warmte zoveel druk op in de vaten dat ze regelmatig ontlucht moesten worden.
Maar dit terzijde, en weer terug naar het verhaal dat ik vertellen wou.
Tijdens een onderhoudsbeurt was de bemanning komen vragen of ze wat konden knutselen in de werkplaats. Ook hadden ze wat materiaal nodig, waaronder een stuk pijp waar een koffiebekertje in paste, een flinke sterke klepveer, wat bouten en moeren, en de rest zouden ze zelf wel bij elkaar zoeken op de afvalhoop. Omdat ze in eerste instantie nogal geheimzinnig deden over wat ze gingen bouwen kwam er later tijdens de koffietijd in de kantine toch wat informatie naar buiten.
Men begon met een verhaal over een ruzie die had afgespeeld op de Boven Rijn, en waar tijdens het naast elkaar oplopen de nodige scheldpartijen via de marifoon ook de bierflessen bij hun door de ramen van de stuurhut waren gevlogen. Nu had men het idee gekregen om de volgende keer dat men het andere schip weer een keer tegen zou komen daar een beetje rotzooi aan boord te schieten in de vorm van plastic bekertjes met schroefasvet. Hiervoor had men dus met de gevraagde materialen een ontwerp gemaakt om met een handel de klepveer te spannen, een bekertje met vet er in te laten zakken, en met een hamer kon er een pal worden weggeslagen waarna het kanon werd afgevuurd. Nadat in de daaropvolgende dagen wat werd geëxperimenteerd met verschillende soorten veren werd achter de zaak proefgeschoten met een resultaat van 15 meter. Het was volgens de mannen voldoende bereik, en nadat we het idee hadden geopperd om in plaats van vet een drol stront in de bekertjes te doen kreeg het ontwerp de naam “Strontkanon”.
Of het daadwerkelijk gebruikt is, dat is mij ontschoten, maar ik meen mij wel iets te herinneren over een emmer vol stront die op kousenvoeten in de uitlaat van het voor de wal liggend schip zou zijn gedeponeerd, en wat er de andere morgen na het starten van de motor gebeurde laat zich wel raden. Shit all over the place.
En het draait altijd weer op hetzelfde uit, maar, ja het is iets wat je gratis krijgt, en eten moet je toch.

Ewoud die ze in die tijd voor het gemak Wout noemden
Ewoud Klop
Berichten: 39
Lid geworden op: 13 dec 2009 22:33
Locatie: Hardinxveld-Giessendam
Contacteer:

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Ewoud Klop »

Nog maar een verhaal uit vroeger tijd, toen ik nog in de reparatie van motoren werkzaam was.

Op een morgen in de herfst ergens achter in de jaren 70 werden Piet Verschoor en ondergetekende op het kantoor geroepen voor een klus waarvoor we eerst voorbereidende werkzaamheden op de zaak moesten doen, en daarna naar Duitsland, één en ander ging over het vervangen van een luchtgekoelde uitlaat van een hoofdmotor op een schip. In het antiekmagazijn wat bestond uit een oud binnenvaartscheepje dat voor de wal lag werd een passend deel van de uitlaat opgedoken, en omdat dit natuurlijk ook van een sloopmotor afkomstig was wilden we wel weten of ook deze uitlaat geen waterlekkage had. De uitlaat aan boord was namelijk volgens de schipper lek geraakt, en hierdoor was er water in de cylinders gelopen door de openstaande uitlaatkleppen. Gelukkig had men voor het starten de decompressiekranen open gezet zodat er geen spraken was geweest van “waterslag”, anders had het er heel anders uit gezien. Met behulp van de kraan werd het stevig verroeste stuk gietijzer op een karretje gelegd, en naar binnen gereden voor een controle. In de eerste instantie konden we er niets van zeggen, dus gingen we eerst maar eens kijken of we de uitlaat onder de roest uit konden krijgen met behulp van wat roestborstels. Ondertussen keken we naar een mogelijkheid om wat gaten af te dichten en toch voor alle zekerheid de uitlaat af te persen. Het zou slordig zijn als we een lekke uitlaat uit zouden wisselen voor een andere kapotte. De draadgaten werden opgetapt, en de waterpoorten afgedicht. Hierna werd de uitlaat met water gevuld, de perspomp aangesloten, en onder druk gezet. Het ging goed, geen lekkage te bekennen, en er was nog tijd voor een kwastje grijze verf, want de volgende morgen zouden we pas weggaan. Aan het einde van de dag hadden we de benodigde spullen op het busje geladen, gereedschapskisten, takeltjes stroppen, pakkingmateriaal en een bus Sigma.
De volgende morgen waren we om zeven uur op de zaak, controleerden we nog een keer of we niets hadden vergeten en reden we weg. Het was nog donker, en mistig, en hoe verder we in de richting van Duitsland reden hoe minder zicht we hadden. Ter hoogte van de afslag Ochten / Kesteren op de A 15 besloten we er maar af te gaan, eerst tijd voor een bakje koffie, en dan zou het in ieder geval licht worden, en we hoopten er op dat ook de mist op zou trekken. Bij de Goudreinet, een chauffeurscafé lieten we ons de koffie goed smaken, en nadat het licht geworden was hervatten we de reis.Een exacte plaats waar het schip ligt wisten wij nog niet, maar er zou tussen Dorsten en Marl een kanaal te vinden zijn, en volgens de berichten zou het bij een grote chemische fabriek liggen. Enige tijd later komen we in de richting van de grens, waar op de strook voor het verkeer dat papieren af moet handelen een kilometers lange file staat, gisteren was het in Duitsland een feestdag, dus vandaag is het extra druk met inklaring van goederen. Officieel moesten wij de uitlaat ook inklaren, maar de papieren hadden we weggestopt, en we besloten het gewoon te proberen via de normale rijstrook, misschien dat we geluk hebben. Even verderop kwam de douane in zicht, paspoorten werden getoond, en we konden weiterfahren, daar geef ik wat gas bij om op te trekken, komt daar een andere dienstklopper aan die roept dat wij weer moesten stoppen, en vraagt wat er achter op het bakje ligt. Wij verteld dat dit een stuk van een uitlaat is voor een Nederlands schip wat net over de grens met machineproblemen ligt. Hierna werd overleg gepleegd, en als wij verteld hebben dat de uitlaat morgen weer naar Nederland komt als hij gemonteerd is kunnen wij doorrijden. We zijn gematst om het zomaar te zeggen, maar hadden met deze actie toch zeker een paar uur wachten verdiend. De borden van de genoemde plaatsen kwamen in beeld, en na een half uur was ook het kanaal gevonden waar het schip zou moeten liggen. We konden echter niet langs het kanaal rijden om te zoeken naar het schip, en vanaf de vele bruggen konden we niet verder kijken dan 50 tot 100 meter vanwege de mist. Nadat we een uur rondjes hadden gereden was er nog steeds geen schip in zicht, maar enige tijd later hadden we een immens groot chemisch complex gevonden. Hier bleek na enige telefoontjes dat het schip daar voor de wal lag. Alleen voordat we verder mochten moesten we de hele inventaris van het busje inclusief de gereedschapskisten tot het laatste boutje verantwoorden op papier, alles moest worden ingevuld en opgeschreven, dit nam enkele uren in beslag. Paspoorten werden gecontroleerd, en nummers genoteerd, verder mochten er geen fototoestellen mee het terrein op, roken in de buitenlucht was streng verboden, en als we aan de wal moesten zijn, moesten we op sommatie van de beveiliging alle bevelen opvolgen. Dit had allemaal te maken met acties welke ze verwachtten van de Rote Armee Fraction en de Baader-Meinhoff groep welke in die tijd aanslagen pleegden. Hiertoe was de beveiliging aangescherpt en liepen er bewakers met honden en pistoolmitrailleurs over het terrein rond, en als niet werd geluisterd na aanroep werd er geschoten, tenminste dat stond op de her en der geplaatste borden. Ondertussen was het al ver in de namiddag geworden, en uiteindelijk stonden we voor het schip geparkeerd en konden we de uitlaat gaan transporteren. Dit was een heftig klusje, want zonder kraan was dit handwerk, en nadat we met een takeltje de machinekamertrap als laatste barricade hadden genomen besloten we eerst maar naar de zaak te gaan bellen dat we gearriveerd waren. Dit moest op het terrein gebeuren, en daarvoor konden we terecht in een paar op de wal staande telefooncellen. Een en ander hield in dat we ook niet weg konden om te eten, en als het een beetje tegen zat dan zou het slapen er ook wel bij inschieten. De oude uitlaat werd losgemaakt, wat niet vanzelf ging, de bouten welk je het moeilijkste bij kon zaten muurvast, maar na een paar uur was hij weg gesloopt, oude pakkingresten verwijderd. Diverse nieuwe pakkingen moesten we zelf eerst nog maken, wat een rotwerk was dat, Klingerit was niet het gemakkelijkste materiaal, en als je niet voorzichtig deed lagen heel je handen open. Boutgaten in de koppen werden opgetapt, en enige tijd later konden we het stuk uitlaat er tussen takelen, wat ook nog de nodige tijd in beslag nam vanwege de ruimte. Nadat alles was gemonteerd konden we weer water gaan vullen, en kijken of alles dicht was. Ondertussen was het al weer 05.00 uur geworden. Hierna gingen we proefdraaien, en omdat ik bij het starten van de motor toevallig buiten was zag ik een regen van vonken uit de uitlaat spuiten, roken mocht niet buiten, maar dit kon schijnbaar geen kwaad. Her en der werden nog wat bouten nagetrokken, en konden we de gereedschapskisten inpakken, dit was echter van korte duur, want bij de poort aangekomen moest alles er weer uit. De lijsten kwamen tevoorschijn, en alles wat daarop was aangetekend mochten we meenemen. Gelukkig was dit aardig nauwkeurig gebeurd bij aankomst, anders waren we met de helft van ons gereedschap naar huis gegaan. Een uitlaatketel konden ze niet terugvinden, de oude was namelijk aan boord gebleven, en dat scheelde ons veel gesjouw. Op de terugreis begon de slaap toe te slaan, ramen open, muziek wat harder, stoppen op een parkeerplaats en een rondje rond het busje, van de kou weer naar binnen, achter een vrachtwagen aan, waarbij de achterlichten steeds harder heen en weer gingen. Slaap, slaap en nog eens slaap, afijn, we zijn na een uur of drie toch weer levend in Sliedrecht aangekomen, we hadden honger en nog meer slaap, en nadat we de gereedschapskisten hadden uitgeladen en verslag hadden gedaan op het kantoor konden wij naar huis om te gaan douchen en te gaan slapen. De klok wees half elf aan toen ik thuis kwam. Zo ging dat er aan toe in die tijd. Niet zo’n spectaculair verhaal deze keer, maar het was niet altijd feest.

Ewoud welke in die tijd Wout werd genoemd
Roy-

Re: Verhalen van toen, "die goeie oude tijd".

Bericht door Roy- »

Toch een pracht story Ewoud !.
Da's toch praktijk zonder enige opsmuk en doordouwerij tot het eind.

m.v.g. Roy
Plaats reactie