Bas, een mooi plaatje, dat me heel sterk aan mijn moeder doet denken.
Door de crisis moest zij in 1929 van school, zodat het kostgeld aan haar jongere zusjes besteed kon worden en zij, als elfjarige, de kosten voor het schippersknechtje uit kon sparen. "Zo ging dat nu eenmaal in die tijd".
Feitelijk was ze doodsbang om dat werk te moeten verrichten, maar het ergste vond ze het in de opvaart passeren van met name deze brug.
Zodra haar vader riep dat de mast naar beneden moest, was zij er verantwoordelijk voor dat dit direct en vlot gebeurde.
Maar het mocht pas op het laatste moment want het schip moest wel de gang er in houden om boven de brug te komen.
En het allerergste was: Zodra het schip boven de brug was en de mast weer overeind stond het schip niet meer terug mocht zakken, want dan zou de mast eraf gaan.
Ogenschijnlijk heeft de spanning bij moeder geen fatale schade veroorzaakt want ze is 97 jaar geworden.
Maar tot haar levenseinde heeft ze ons verteld hoe ongelofelijk spannend ( en verschikkelijk naar ) ze het passeren van de spoorbrug altijd vond.
Kijkend naar deze foto, hoor ik moeder praten.
Bas bedankt.
Ik zag het schip voor het eerst (en ook voor het laatst) in de zomer van 1990 in Amsterdam.
LAPINTA (ex CHRISTINA) gebouwd door v.d. Kuyl te Slikkerveer in 1884.
41.52 x 6.58 x 2.21 356 ton